Οι αρχαιότερες μορφές μελανοδοχείων χρονολογούνται πίσω στην εποχή της Αρχαίας Αιγύπτου, όπου πλούσιες οικογένειες προσέλαβαν συγγραφείς που καλούσαν γραφείς για να τους γράψουν τις αγγελίες τους. Αυτά τα πρώιμα μελανοδοχεία ήταν πέτρες με στρογγυλές τρύπες που συγκρατούσαν το μελάνι. Πολλά περίτεχνα μελανοδοχεία μπορούν να βρεθούν από την ευρωπαϊκή προέλευση από τον 16ο αιώνα και μετά.
Πότε σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται τα μελανοδοχεία στο σχολείο;
Τα μελανοδοχεία σταδιακά έφυγαν από τη χρήση στις αρχές του 20ου αιώνα καθώς το στυλό της δεξαμενής (το οποίο χρειάζεται να γεμίζει μόνο περιστασιακά) αντικατέστησε το στυλό εμβάπτισης, το οποίο έπρεπε να βυθιστεί σε μελάνι αφού γράψετε μερικές γραμμές. Τα παλιά σχολικά θρανία είχαν στρογγυλές τρύπες για μελανοδοχεία.
Πότε χρησιμοποιήθηκαν τα φρεάτια μελανιού στα σχολεία;
Υποθέτω, επομένως, ότι τα στυλό βυθίσματος δεν ήταν ακόμα ασυνήθιστα μέχρι τουλάχιστον τις αρχές της δεκαετίας του '60. Και, όπως ανέφεραν άλλοι, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνταν στα σχολεία για τη διδασκαλία της γραφής μέχρι τα τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Πότε χρησιμοποιούσαν πηγάδια μελανιού;
Ακολουθεί μια μικρή ιστορία: Πίσω στο 1836, διατέθηκε έτοιμο μελάνι και δημιουργήθηκαν μελανοδοχεία για να συγκρατούν το μελάνι. Οι άνθρωποι έπαιρναν το πουπουλένιο πτερύγιο τους, ή αργότερα, μεταλλικές μύτες, το βουτούσαν στο μελανοδοχείο και έγραφαν. Πολλά μελανοδοχεία ήταν φορητά, αλλά τα διακοσμητικά για γραφεία κέρδισαν γρήγορα δημοτικότητα.
Πότε σταμάτησαν να χρησιμοποιούν στυλό;
Τα μολύβι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στα σχολεία στις δεκαετίες 1950 και 1960, κυρίως για λόγους κόστους, από το σιντριβάνιτα στυλό ήταν ακριβά να αγοράσουν. Ακόμη και όταν τα στυλό ήταν φθηνά διαθέσιμα, ορισμένα σχολεία απαγόρευσαν τη χρήση τους, ίσως επειδή η γραφή με στυλό έπρεπε να γίνει με μεγαλύτερη προσοχή.
